Dla zaliczenia wydatków do kosztów, co do zasady, koniecznym jest udokumentowanie ich za pomocą dowodów księgowych – zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.
W praktyce jednakże podatek dochodowy nie jest tak formalnym jak VAT, dzięki temu ukształtował się pogląd, iż niewłaściwy (niezgodny z regulacjami tej ustawy) sposób udokumentowania wydatku nie wyłącza go automatycznie z puli kosztów podatkowych.
Najistotniejsze w tym przypadku jest to, by wydatek wypełniał warunki materialne pozwalające na zaliczenie go do kosztów.
Zatem przyjąć należy, że o ile wydatek jest celowym i niewyłączonym z kosztów w sposób bezpośredni przez prawodawcę, może być kosztem nawet wówczas, jeżeli nie został udokumentowany zgodnie z ustawą rachunkowości.
Aby jednak w takiej sytuacji podatnik nie utracił prawa do zaliczenia wydatku do kosztów musi udowodnić fakt jego poniesienia w inny sposób niż za pomocą dowodu księgowego; to oznacza, że wydatek taki winien być potwierdzony za pomocą innych dowodów, nawet takich, które w sposób pośredni, ale w pełni wiarygodny potwierdzają poniesienie tego wydatku przez podatnika.
Potwierdza to chociażby wyrok NSA z dnia 28 listopada 1996 r., SA/Ka 1646/95
Opracowała: Joanna Domańska
Goldenstein sp z o.o.